Bij een stikstoftekort zijn de bladeren lichtgroen tot geel van kleur. Stikstof is een mobiel element, dus de oudere bladeren vertonen eerder chlorose en necrose dan de jongere bladeren tijdens een azotegebrek. Een azotegebrek leidt tot groeivertraging als gevolg van remming van celdeling. Bij tomaten kan dit gebrek gepaard gaan met de ophoping van anthocyanen.

Een teveel aan azote resulteert in weelderig bladgroen met donkergroene bladeren en een verminderd wortelstelsel, waardoor de verhouding bovengronds/ondergronds hoog wordt. Daarentegen is deze verhouding laag bij een gebrek aan azote. Een teveel aan azote leidt ook tot verminderde bloemvorming en barsten van tomatenvruchten tijdens het rijpen.

De afwezigheid van magnesium leidt tot chlorose tussen de nerven, die begint aan de randen en necrotische plekken. Het veroorzaakt ook een ophoping van anthocyaninepigmenten in oudere bladeren. Bij een ernstig tekort ontwikkelt de interveinale chlorose zich naar het midden van de blaadjes.

De hoeveelheid fosfor en stikstof reguleert het rijpingsproces van planten. Een teveel aan stikstof vertraagt ​​de rijping, terwijl een overvloed aan fosfor het rijpingsproces versnelt. Fosfaat wordt tijdens de veroudering uit oude bladeren gehaald en opnieuw verdeeld over verschillende organen van de plant. De eerste symptomen van een fosfortekort verschijnen dan ook in oudere bladeren. Dit resulteert in een donkergroene verkleuring van de bladeren, die vervolgens een paarse verkleuring aan de onderkant van het blad vertoont, necrose van de bladeren, groeiachterstand en slechte vorming van vaatweefsel. De plant kan voortijdig bladverlies en bloemknoppen vertonen.

Het tekort komt niet vaak voor. Het veroorzaakt lichte chlorose en necrose van jonge bladeren, die vervolgens vervormd raken. Borium is betrokken bij de synthese van nucleïnezuren tijdens de celdeling in apicale meristemen, wat leidt tot verlies van apicale dominantie, afsterven van wortel- en scheutpunten, afsnijding van bloemen en verkorting van de knooppunten.

De toxiciteit en onoplosbaarheid van ijzer als vrij ion zijn twee grote problemen voor planten. Om de opname van ijzer uit de bodem te garanderen en overtollig ijzer in de cellen te voorkomen, worden assimilatie en homeostase nauwlettend gecontroleerd. IJzertekorten zijn vaak te wijten aan de onoplosbaarheid in de bodem en niet zozeer aan de afwezigheid ervan. IJzer is een van de meest immobiele elementen in planten. Het tekort ervan veroorzaakt chlorose en interveinale necrose, zoals bij magnesium. In tegenstelling tot magnesium verschijnen de symptomen echter eerst in jongere bladeren. Interveinale chlorose wordt voorafgegaan door chlorose ter hoogte van de nerven, waardoor het gehele blad geel verkleurt. Wanneer het tekort verergert, worden jonge bladeren wit met necrotische laesies.

Zwavelgebrek komt niet vaak voor en is een immobiel element. Daarom verschijnen de symptomen van zwaveltekort het eerst op de jongste weefsels. Dit tekort veroorzaakt de aanwezigheid van chlorose van jonge blaadjes, een lichtgroene/geelachtige tint, een vertraging in de groei en een ophoping van anthocyanen aan de stengel en bladsteel.